Podczas migracji, głównie wiosennych (marzec-maj) dolina Narwi jest miejscem odpoczynku i żerowania ptaków w drodze na tereny lęgowe. Dynamika przelotów jest uzależniona od ilości wód wezbraniowych. Wysokie i długotrwałe zalewy sprzyjają koncentracji ptaków, brak wylewów ogranicza to zjawisko. Wśród gatunków migrujących najwięcej spotyka się blaszkodziobych tj. kaczek i gęsi. Z kaczek spotyka się: głowienki Aythya ferina, czernice Aythya fuligula, płaskonosy Anas clypeata, świstuny Anas penelope. Duże stada tworzą gęsi – gęgawa Anser anser, gęś zbożowa Anser fabalis i białoczelna Anser albifrons. Można je obserwować w dużych zagęszczeniach zazwyczaj od marca do połowy kwietnia.
Spośród ptaków siewkowatych najwięcej obserwuje się batalionów Calidrix pugnax, mewy śmieszki Chriococephalus ridibundus oraz rybitwy białoskrzydłej Chilidonias leucopter.
Na obszarze Bagiennej Doliny Narwi występuje jeden z globalnie zagrożonych gatunków ptaków – wodniczka Acrocephalus paludicola. Jest to gatunek związany z szuwarami turzycowymi o strukturze kępowej, wyjątkowo wrażliwy na pogorszenie warunków siedliskowych.
W dolinie Narwi spotkać również można rzadkie gatunki ptaków w skali całego kraju do których należą m.in. rożeniec Anas acuta, uszatka błotna Asio flammeus i zaroślówka Acrocephalus dumetorum.
Spośród innych cennych gatunków spotykamy tu zamieszkującego trzcinowiska bąka Botaulus stellaris oraz symbol Narwiańskiego Parku Narodowego – błotniaka stawowego Circus aeruginosus. Jest to drapieżnik zakładający gniazda na ziemni w trzcinowiskach, charakteryzujący się różnicą w ubarwieniu samca i samicy. W pobliżu starorzeczy możemy obserwować rybitwę czarną Chlidonias niger. Turzycowiska zamieszkują bekas kszyk Gallingao gallingao, spotkać tam również można chruściele: kropiatkę Porzana porzana, zielonkę Porzana parva i wodnika Rallus aquaticus. Na ekstensywnie koszonych łąkach występują: derkacz Crex crex, rycyk Limosa limosa oraz krwawodziób Tringa totanus. Zarośla wierzbowe zamieszkuje podróżniczek Luscinia luscinia.
W ostatnich latach odnotowuje się spadek liczebności ptaków wodno-błotnych, spowodowany zmianami w hydrologii doliny. Jest to związane ze skróceniem okresów zalewów powierzchniowych, niskimi stanami wód gruntowych oraz zmniejszaniem się obszarów turzycowisk na rzecz szuwarów trzcinowych. Przesuszanie mokradeł wpływa na większą penetrację przez ludzi oraz drapieżniki np. norkę amerykańską, lisa i jenota, które wpływają na straty w lęgach.
Spośród ptaków siewkowatych najwięcej obserwuje się batalionów Calidrix pugnax, mewy śmieszki Chriococephalus ridibundus oraz rybitwy białoskrzydłej Chilidonias leucopter.
Na obszarze Bagiennej Doliny Narwi występuje jeden z globalnie zagrożonych gatunków ptaków – wodniczka Acrocephalus paludicola. Jest to gatunek związany z szuwarami turzycowymi o strukturze kępowej, wyjątkowo wrażliwy na pogorszenie warunków siedliskowych.
W dolinie Narwi spotkać również można rzadkie gatunki ptaków w skali całego kraju do których należą m.in. rożeniec Anas acuta, uszatka błotna Asio flammeus i zaroślówka Acrocephalus dumetorum.
Spośród innych cennych gatunków spotykamy tu zamieszkującego trzcinowiska bąka Botaulus stellaris oraz symbol Narwiańskiego Parku Narodowego – błotniaka stawowego Circus aeruginosus. Jest to drapieżnik zakładający gniazda na ziemni w trzcinowiskach, charakteryzujący się różnicą w ubarwieniu samca i samicy. W pobliżu starorzeczy możemy obserwować rybitwę czarną Chlidonias niger. Turzycowiska zamieszkują bekas kszyk Gallingao gallingao, spotkać tam również można chruściele: kropiatkę Porzana porzana, zielonkę Porzana parva i wodnika Rallus aquaticus. Na ekstensywnie koszonych łąkach występują: derkacz Crex crex, rycyk Limosa limosa oraz krwawodziób Tringa totanus. Zarośla wierzbowe zamieszkuje podróżniczek Luscinia luscinia.
W ostatnich latach odnotowuje się spadek liczebności ptaków wodno-błotnych, spowodowany zmianami w hydrologii doliny. Jest to związane ze skróceniem okresów zalewów powierzchniowych, niskimi stanami wód gruntowych oraz zmniejszaniem się obszarów turzycowisk na rzecz szuwarów trzcinowych. Przesuszanie mokradeł wpływa na większą penetrację przez ludzi oraz drapieżniki np. norkę amerykańską, lisa i jenota, które wpływają na straty w lęgach.